من در کانادا در روستایی بسیار کوچک متولد و بزرگ شدم به بیماری ای دچار
بودم که در من تشخیص داده نشده بودبعدها فهمیدم اسمش دیسلکسی ( نارسا خوانی
) بوده است. دوران سختی را در مدرسه گذراندم تقریبا می توان گفت از مدرسه
فرار کردم. در 25 سالگی خانه را به مقصد بالی ترک کردم . در آنجا با
سینتیا، همسر باورنکردنی ام، برخورد کردم و در کنار هم به مدت 20 سال تجارت
جالب توجه جواهرفروشی را پایه ریزی کردیم. شبیه داستان های جن و پری بود و
بعد، بازنشسته شدیم. روزی سینتیا مرا به دیدن فیلمی برد که تمایلی به
دیدنش نداشتم. این فیلم زندگی ام را نابود کرد. آقای گورسازنده این فیلم
مرا باواقعیتی مواجه کرد که حتی اگر بخشی از حرفهایش درست باشد، چهارفرزندم
زندگي ای که من داشتم را نخواهند داشت. و در آن لحظه تصمیم گرفتم که باقی
عمرم را صرف این کنم که هر چه از دستم بر می آید برای خدمت به زمین انجام
دهیم. بالی جزیره ای بسیار بسیار کوچک است با مساحت 60 در 90 مایل! دارای
فرهنگ دست نخورده ی هندویی ! من و سینتیا تصمیم گرفتیم که کارغیرمعمولي
انجام دهیم و تصمیم گرفتیم که در حد محلی به بقیه خدمت کنیم.
مدرسه سبز! می دانم که ظاهرش شبیه مدرسه نیست، ولی همان چیزی است که تصمیم
ساختش را داشتیم، این مدرسه به شدت، سبز است. کلاس ها فاقد دیوار هستند.
معلم بر روی تخته ای از چوب بامبو می نویسد. نیمکت ها به شکل مربع نیستند.
در مدرسه سبز، بچه ها لبخند می زنند، کاری غیر عادی در مدرسه، به خصوص برای
من! همان آدم هایی که مدرسه من را بنا کردند زندان و تیمارستان را هم، با
همان مصالح ساختند. در مدرسه سبزکلاس ها از نور طبیعی بهره می برند. همه
کلاس ها زیبا بوده و از جنس چوب بامبو هستند. نسیم از میان کلاس ها می گذرد
و وقتی میزان باد کافی نباشد، بچه ها حباب ها را برپا می کنند، این حباب
ها چترهای بزرگی هستند که از نخ طبیعی ساخته شده اند و پلاستیک به کار رفته
در آن از شیره درختان گرفته شده است. این بچه ها می دانند که کنترل بی رنج
و زحمت آب و هوا، شاید بخشی از آینده آنها نباشد می بایست به کودکان مان
یاد دهیم که جهان همیشه همین طور نمی ماند و تخریب می شود.
آشپزهای مدرسه بومی ها هستند. آنها به بچه ها کشاورزی و دامداری یاد می
دهند. آنها به کودکان می آموزند چگونه بازی کنند تا سلامت بمانند.
در مدرسه سبز چیزی را به دانش آموز نمی
آموزند مگر اینکه خود به آن عمل کنند. مثلا اگر در کتاب های دانش آموزان
نوشته شده است سوخت فسیلی بد است، پس بد است و نباید استفاده شود. جان
هاردی با شرکت های مختلفی جهت تولید انرژی خورشیدی و آبی قرارداد بسته است و
اجازه استفاده از سوخت فسیلی را نمی دهد.
جان هاردی معتقد است مصالحی که برای زندان
و تیمارستان و بیمارستان استفاده می شود نباید برای مدارس به کار گرفته
شود. برای همین او از معماری بومی منطقه کمک گرفته است. بامبو جز مصالح
اصلی معماری بومی است. چون سریع رشد می کند و ظرف مدت کوتاهی چنان محکم می
شود که می توان با آن بناهای چند طبقه ساخت.
با آنکه مدرسه بالی بین المللی است و از
سراسر جهان دانش آموز دارد ولی حضور کودکان بومی به شدت مورد توجه مسئولین
مدرسه است. جان هاردی معتقد است بومیان هر منطقه بخشی از فرهنگ و دانش آن
منطقه هستند و درست ترین علم معماری و زندگی در آن منطقه را می توانند به
کودکان آموزش دهند.
در این مدرسه دانش آموزان به گونه ای تربیت می شوند که شرایط بالی را درک کنند و برای حل معضلات موجود خود را مسئول بدانند.
سیستم مدرسه مبتنی بر حفظ اکوسیستم و تعهد بر بازیافت کلیه ضایعات است. استفاده از پلاستیک در این مدرسه ممنوع است.
شیوه تنبیه هم در مدرسه بالی منحصر به فرد
است. در این مدرسه کلاس های مهارتی زیادی وجود دارد. مثلا نجاری و سنباده
کشی. دانش آموزانی که عمدا به میز و صندلی ها آسیب رسانده اند باید به این
کلاس ها وارد شوند و خسارت وارده را جبران کنند.